Shaykh Dr. Muḥammad Taqī al-Dīn al-Hilālī al-Maghribī zei:
…Dit is een duidelijk bewijs dat het niet is toegestaan een vrouw te dwingen bij een man te blijven van wie zij niet houdt. In zo’n geval zou zij worden behandeld als een lastdier, gedwongen tot gehoorzaamheid, zonder waardigheid — slechts een instrument in de hand van haar echtgenoot, die ermee doet wat hij wil.
Onwetende rechters denken vaak niet na over deze diepe betekenis, en geven onrechtvaardige vonnissen waarbij ze de vrouw dwingen bij een man te blijven die zij niet liefheeft. Eén van de broeders uit Marokko vertelde mij dat volgens de Marokkaanse wet de rechter het volgende doet: Als er kinderen zijn, dwingt hij beide partners om bij elkaar te blijven, zelfs tegen hun wil in. Als er géén kinderen zijn, wordt niemand gedwongen. Als één van hen weigert (om bij de ander te blijven), wordt diegene opgesloten totdat hij of zij toegeeft.
Stel je eens voor: Een vrouw weigert bij haar echtgenoot te blijven en zegt: “Ik hou niet van hem en ik vertrouw hem niet.” En vervolgens wordt zij tot gevangenschap veroordeeld. Gaan wij haar dan, samen met haar kinderen, ophalen? En is het dan een politieagent – een vreemde voor haar – die haar meeneemt en hen allemaal in de gevangenis opsluit, waar ze dagen en nachten blijven, totdat zij zich buigt voor dit onrechtvaardige vonnis?
Moge er dan duizend keer vrede rusten op haar en haar kinderen.
Hoe zou zij daarna nog in staat zijn om goed voor haar kinderen te zorgen? Welke eer of waardigheid blijft er dan nog voor haar over? Of ze nu wordt gedwongen terug te keren naar haar echtgenoot – die in dit geval haar tegenpartij is – of dat ze van hem gescheiden wordt en met een ander wil trouwen: in beide gevallen leidt dit vonnis tot het verlies van haar eer, en verwaarlozing van haar kinderen. En het levert niets op.
Als zij zich vandaag gedwongen onderwerpt en naar hem terugkeert, is zij als een gevangene die probeert te vluchten en weer wordt teruggebracht naar haar cel. Zij zal slechts bij hem blijven totdat zij een kans ziet om te ontsnappen, waardoor de kinderen aan hun lot worden overgelaten. Of zij brengt zichzelf om het leven.
De islamitische wetgeving van de Edele Profeet H is vrij van zulke vonnissen. Misschien zeggen degenen die deze vonnissen uitspreken: “Wij doen dit om het gezin te beschermen, om de kinderen te behoeden voor verlies.” Maar wij zeggen: “de islam is barmhartiger voor kinderen en voor beide ouders dan jullie.”
De islam staat khulʿ (echtscheiding op initiatief van de vrouw) toe, zodat zij verlost kan worden van onderdrukking. Als zij financieel in staat is om voor de kinderen te zorgen, zijn onderhoudsplicht vervalt en zij de bruidsschat aan hem teruggeeft, wat wil hij dan nog meer?
En als de vrouw niet in staat is om voor de kinderen te zorgen, maar toch aandringt op een scheiding, dan wordt er een onderlinge overeenkomst gesloten waarbij de scheiding wordt voltrokken, en vader en moeder samen bijdragen aan het onderhoud van de kinderen. Als de moeder daartoe niet in staat is, rust de volledige verantwoordelijkheid (van onderhoud) op de vader alleen.
En als zij zelfs de bruidsgave of een deel ervan niet kan teruggeven, dan vervalt deze verplichting voor haar. Allah belast een ziel niet boven haar draagkracht.
Het is noch rechtvaardig noch eervol om tegen hem te zeggen: “Neem haar bij haar oor, verkoop haar met haar kinderen op de slavenmarkt, verrijk jezelf met de opbrengst, trouw een andere vrouw en laat haar achter met haar kinderen in een vallei van verlies en ondergang.”
Bron: Aḥkām al-Khul ͑ fī al-islām p. 15-16.
Vertaling: Yūsuf Abū Ṣafiyya
Publicatie: ahloelhadieth.nl
Screenshots Arabische Bron:
